میدان سردار

سردر یا مدخل ورود به شهر از گذشته تا امروز تعاریف و عناوین متعددی داشته است. در گذشته های دور به سردرها بیش از زیبایی و جذابیت فرمی‌شان در نقش بخشی از استحکامات دفاعی شهر نگاه می‌شد و عملکرد آنها ارجح بود. با رشد و توسعه شهرنشینی و برچیده شدن سیستمهای بدوی شهری، دروازه های شهر ماهیتی متفاوت پیدا کردند و بیش از جنبه عملکردی و کالبدی آنها، ارزش آنها به مثابه یک اثر هنری عمومی و متعلق به همه شهروندان مورد توجه قرار گرفت. بهترین نمونه چنین رویکردی در طراحی سردرهای شهری را در المان برج آزادی می‌توان دید. اما از سوی دیگر چنین رویکردی نسبت به المان سردر به عنوان شیئی مجسمه گون از تنوع فضایی در محدوده پیرامونی می‌کاهد و کارایی ورودی شهر را در حد یک نشانه – یک میل راهنما – تقلیل می‌دهد. به این ترتیب در طراحی المان ورودی شهر چابهار بر آن شدیم که به این موضوع به عنوان فرصتی برای ایجاد یک فضای جمعی شهری در مرز شهر نگاه کنیم که علاوه بر دارا بودن جنبه‌ی آیکونیک و دیده شدن از دوردست، به عنوان فضایی قابل تجربه از نزدیک و مستعد در بر گرفتن اتفاقات جمعی شناخته شود.